Ég var að hafa áhyggjur af því að enginn læsi þetta blogg en Tómas frændi minn og Silja kvittuðu fyrir sig og ég hef fyrir satt að tengdó kíki við annað slagið svo ég held ótrauð áfram. Annars togast dálítið á í mér hégómagirndin sem vonast til að einhver sé að lesa það sem ég skrifa og svo spéhræðslan yfir því sem mér finnst ég þurfa að segja hérna. Mér finnst alveg nauðsynlegt að nota þetta blogg sem útrás fyrir það sem er að gerast í mínu lífi en er ekki alveg viss hversu hreiskilin ég þori að vera þegar ég veit að fólk er að lesa.
Kannski ég verði persónulegi bloggarinn, svona eins og persónulegi trúbadúrinn hjá fóstbræðrum.
No comments:
Post a Comment